Z opisu taksacyjnego, znajdującego się na stronie internetowej Banku Danych o Lasach wynika, iż w oddziale i wydzieleniu 284c Nadleśnictwa Złoty Potok Leśnictwo Dąbrowa, na terenie którego rosną daglezje i wejmutki (stan na 2021 r.) dominuje następujący drzewostan:
- modrzew, udział 40%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 46cm, wysokość 29 m,
- sosna, udział 30%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 46cm, wysokość 27 m,
- buk, udział 10%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 48cm, wysokość 31 m,
- dąb, udział 10%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 40cm, wysokość 28 m,
- brzoza, udział 10%, wiek 95 lat, pierśnica (średnica) 44cm, wysokość 27 m.
Biorąc pod uwagę, iż rosnące tam wejmutki i daglezje nie ustępują wysokością pozostałym drzewom, a część daglezji wyraźnie góruje nad otaczającymi drzewami, można przyjąć, iż najokazalsze z nich niewątpliwie przekraczają wysokość 30 m. Opis taksacyjny wskazuje również na miejscowe występowanie w drzewostanie tego terenu m.in. sosny wejmutki (SO.WE) oraz daglezji (DG) w wieku 95 lat.
Siewki czy też podrosty wejmutki i daglezji nie rzuciły mi się w oczy, choć powiem szczerze, że głównie zadzierałem głowę do góry. Podszyt tam bardzo ubogi, zbliżony do typowych lasów bukowych. Dodatkowo ściółka zryta przez dziki – pewnie w poszukiwaniu bukwi, co dodatkowo nie sprzyja siewkom w „wybijaniu się na dorosłość”. W ostatnich latach musiała tam zostać przeprowadzona częściowa rębnia, gdyż pojawiły się wolne przestrzenie w zwartej kiedyś powierzchni koron drzew. Być może w takich lukach możliwe jest naturalne odnowienie wejmutki i daglezji.
Wywołany do tablicy, sięgnąłem do notatek nieżyjącego już mojego Taty, który z wykształcenia był leśnikiem i miłośnikiem wszelkiego rodzaju spędzania wolnego czasu na łonie przyrody. W latach 90-tych, podczas jakiejś terenowej „włóczęgi” natknął się na to „uroczysko”, które na tyle go zaciekawiło, że w 1996 r. je zinwentaryzował i opisał do tzw. „szuflady” (później, w 2002 r. korespondował z prof. Hereźniakiem, celem „sprzedania” mu tego tematu). Z notatek mojego Taty wyczytałem, iż na terenie tym rosło wówczas:
- 27 wejmutek o pierśnicach (średnicach) od 16 cm do 77 cm (w większości uchowały się do dnia dzisiejszego),
- 30 daglezji o pierśnicach (średnicach) od 23 cm do 79 cm (w większości uchowały się do dnia dzisiejszego),
- 4 sosny czarne o pierśnicach (średnicach) od 42 cm do 52 cm (obecnie już ich nie ma),
- 1 świerk czerwony lub świerk czarny lub ich mieszaniec (obecnie też go już nie ma).
Przy czym, najdorodniejsze okazy zachowanych daglezji i wejmutek rosną głównie wzdłuż wschodniej granicy oddziału 284 (będącej jednocześnie granicą lasu państwowego i prywatnych działek). Tworzą piękny szpaler, wzdłuż którego biegnie żółty szlak. Swoją okazałość zawdzięczają temu, iż kiedyś rosły na skraju lasu i pola, przez co miały swobodny dostęp do światła. W latach 90-tych, od wschodu rósł już tam młodnik. Wówczas w młodniku tym rosły pojedyncze, młode wejmutki. Być może z samosiewu, choć nie można wykluczyć, iż do obsadzenia mogły posłużyć sadzonki ze szkółki leśnej. W tamtym czasie nie było problemów z ich nabyciem. Sam takowe kupowałem w szkółce leśnej Nadleśnictwa Złoty Potok, która wówczas funkcjonowała koło wsi Lipnik. Obecnie młodnik zmienił się w las. Przy czym nie dostrzegłem w nim już wejmutek. Być może nie wytrzymały konkurencji z rodzimymi sosnami lub też wykończyła je rdza.
I ostatnia uwaga. Wygenerowana w Geoportalu mapa tego terenu według formuły: warstwa - rzeźba terenu, numeryczny model terenu – cieniowanie, ukazuje bardzo wyraźną sieć prostopadle przecinających się linii, tworzących coś na kształt odwzorowania kwater w leśnej szkółce hodowlanej. Być może była ona zapleczem do nasadzeń w parku pałacowym w Złotym Potoku?
| Załączniki: |
Widok na opisany teren z kierunku Ludwinów-Doły
Widok z SE.JPG [ 271.07 KiB | Przeglądane 5727 razy ]
|
|
.
